Bransoleta bardzo moja

Bransoleta, która w ogólnym zarysie chodziła mi po głowie przez dłuższy czas, aż w końcu przyszła chwila, kiedy pod wpływem jednego impulsu całość w głowie się skrystalizowała i poczułam, że muszę ją zrobić natychmiast i bez zwłoki, choć przez cały czas jej tworzenia, a i później, jednocześnie uwielbiałam ją i nienawidziłam. Siedziałam i robiłam, co chwilę odkładając pracę i do niej wracając. Bardzo rzadko rzeczy budzą we mnie aż tak skrajne emocje, ale w niej siedzi coś takiego szczególnego, że patrzę na nią leżącą na biurku, zakładam, a potem czuję, że muszę zdjąć. Dziwne to i takie do mnie niepodobne, samą mnie zaskakujące smuty i melancholia…

Ale to dlatego, że to bransoletka, w której wszystko dla mnie coś znaczy. Cytat, który na niej jest, przez jakiś czas grał w moim życiu pewną rolę, a potem razem z tysiącem wspomnień odszedł w zapomnienie. Gdy zobaczyłam go w sygnaturce jednej nowo poznanej osoby, wiele z tego do mnie wróciło, taka lawina momentalnych skojarzeń. W większości niedobrych.

Zebrałam część z nich razem i chciałam się jakoś po swojemu rozprawić, jakkolwiek głupio to brzmi. Dlatego w tej bransolecie wszystko budzi emocje – te zwyczajne kamienie to szczególne kamienie, zbierane w szczególnym miejscu i szczególnym czasie, poprzedzającym zdarzenia, które bardzo zmieniły moje życie. Blacha, nieszlachetna i miejscami drapana, a w tym wszystkim słowa, które miałam nadzieję, że przywołane w nowym kontekście i przepracowane, nabiorą jakiejś innej energii.

Chyba się nie udało, ale może to jeszcze nie koniec?