Kolejne plecionki, bo co się będę ograniczać :))) I co ciekawsze – te też są z podróży 🙂 Powstały w zdecydowanej większości w trakcie zlotu biżuteryjek na Roztoczu, z końcem maja 🙂 Razem z dziewczynami z Krakowa, jedną rodzynką wrocławską i jedną przemyską, wybrałyśmy się w gości do Gosi – PiLLow i tam twórczo spędziłyśmy weekend – biżutkując, gotując i zwiedzając piękne okolice 🙂
I o ile naszyjnik Alexandrea w wersji z czarnym u dołu:
podobnie jak kolczyki:
popełniłam w cywilizowanych warunkach domowych, przy naszym twórczym stole:
Stół twórczy 😉
o tyle kolczyki miętowo-śliwkowe (plecione na wzór Sparkling Olivine, które z kolei są na wzorze czegoś jeszcze innego, co może wreszcie kiedyś pokażę :)) powstawały już na wybojach drogi z Tomaszowa Lubelskiego do Zamościa i z powrotem, kiedy to siedziałam na przednim siedzeniu, z puszką kryształów i srebra na kolanach 🙂
Podobnie zresztą kolczyki Okruchy jesieni:
do których bransoletkę dorobiłam już jednak po powrocie do swojej pracowni 🙂
A potem, z rozpędu, pokusiłam się jeszcze na wyplecenie do tej serii kolczyków w zestawieniu kolorów, które od zawsze mi się podobało 🙂 Nie zliczę, ile to w dzieciństwie wyrysowałam na papierze blond księżniczek, a każda w sukni turkusowej w żółte kropki 😀
Co ciekawe, pierwszy, czerwono-czarny komplet to była próba odtworzenia podobnego, który pamiętałam, że już kiedyś zrobiłam, ale przepadł bez wieści. Znalazłam go zupełnie niedawno 🙂 Okazuje się, że nie był taki sam, bo naszyjnik różnił się trochę:
a kolczyki, choć niby takie same, kolorystycznie były ułożone odwrotnie, z czerwonym u dołu 🙂
Więc teraz w moim butiku znajdziecie obie wersje 🙂
Co do samego zaś wyjazdu – jak zwykle w biżu-gronie było fantastycznie! 🙂
Całą ekipą 🙂
Gosia wraz z rodziną zabrała nas w piękne miejsca roztoczańskie:
Zielono 🙂
gdzie podziwialiśmy przyrodę, moczyliśmy nogi w rzeczce (co pisząca te słowa inicjatorka akcji „do wody” przypłaciła zapaleniem płuc z zapaleniem strun głosowych ;))
Moczymy stópki 🙂
i pozbywaliśmy się w wyrafinowany sposób zbędnych uczestników wyprawy 😉
Siup!
Zwiedzaliśmy też zoo:
Pełen godności lew, który miział się łapą po brzuchu 😀
i motylarium:
Motylem byłam… ale teraz już mnie wypuśćcie! 😀
jak również twierdzę zamojską (która jednak do pięt nie dorasta przemyskiej, prawda Iza?), w towarzystwie chyba ciut stremowanej przez naszą bandę Pani przewodnik:
Wewnątrz twierdzy Zamość…
Zwiedzanie odbyło się oczywiście, jak zawsze, w pełnym majestatu skupieniu i powadze 😉
… i w jej zewnętrznej części 😉
Oprócz tego w Zamościu i Lublinie zajadałyśmy lokalne pyszności:
Słodkości z Lublina
a prócz tego, last but not least, wyżywałyśmy się twórczo w drodze i stacjonarnie, w piwnicy (w której mnie jednak prędko nakryto ;))
Przyczajka piwniczna 😉
i przy stole, przy którym rankami i wieczorami odbywało się boskie obżarstwo:
Om nom nom nom….
na przykład pochłanianie przyrządzonego przez nasze mistrzynie sushi:
Susziszefki 😉
Kto z nami nie pojechał, niechaj żałuje 🙂 Bo mnie się micha cieszy na samo wspomnienie i już teraz zacieram ręce na myśl o powtórce 🙂 Może za rok? 🙂
Szalona Kobieto! Kto to widział rozpraszać kierowcę jakimiś koralikami na kolanach?! I to na drodze pełnej zakrętów! A gdzie podziwianie widoków za oknem? Górek i pagórków, lasów, pól kolorowych???
Tak, tak, znajome mi te okolice 🙂 Przeżyłam tam pół życia, a za jakieś 10 dni też będę hasać po Roztoczu, podziwiając (lub nie;)) zoo po remoncie, jedząc „szczypy” (tak nazywają w moich rodzinnych stronach słodkości, które pokazujesz na zdjęciu) i cebularze (rodzaj pieczywa: okrągłe placki posypane cebulą i makiem – pycha!). Pozdrawiam serdecznie, Maria M.
Kierowca był po prostu zawodowy i zupełnie nic go nie rozpraszało 😀 Ani jak oddawałyśmy się robótkom ręcznym, ani jak padnięte po którymś kolejnym wypadzie wszystkie dokumentnie posnęłyśmy w fotelach i słychać była tylko kwartet chrapaczy 😀
A podziwiania krajobrazów nam nie brakowało, nie brakowało 🙂 I znad koraliczków czasem głowę trzeba podnieść, czyż nie? 🙂
Szczypy – tak, ktoś nas oświecił, że to regionalne i tak się zwie, dlategośmy zgodnie zanabyły w Lublinie, zmierzając do koziołka 🙂 A cebularzy nie widziałam, ale w Krakowie też są, to nawet nie przyszło mi do głowy, żeby wyglądać jako „tamtejszych” 🙂
Ach, ach, fajnie było, cudnie się wspomina 🙂 Ja nie wiem, czy ktokolwiek ma w pracy taką zarąbistą atmosferę, jak biżuteryjki 😉
(co to się znaczy, że email wymagany ale będzie ukryty?!)
Ja chciała tylko napisac, że podoba mi się jak Iza z namaszczeniem i pełną skupienia powagą paczy na swoją płytkę skamoleksu 🙂 <3
oraz…jakmogłasfotęztympodartymmężowymbutemtakperfidnieopublikowac!
To znaczy, że musisz go podać, gdybym Cię chciała o coś ścignąć, ale nie będzie go widać publicznie, ino ja będę mieć dostęp do niego 😉
A jakbyś o bucie mężowskim nie wspomniała, to by nikt nawet nie zauważył 😉